The english version of the press release can be found here.
Waar zijn ze?Getuigenissen van de families van de 91 vermisten Video: Mohamed Saber |
c |
Eén jaar geleden, op 9 februari 2020, om 04.09 uur ’s ochtends, werd de Alarm Phone gebeld door een groep van 91 mensen in nood op een leeglopend zwart rubber bootje vlakbij Garabulli, Libië. Ondanks de paniek wisten ze duidelijk hun GPS coördinaten door te geven. De Alarm Phone heeft vervolgens onmiddelijk contact opgenomen met de Italiaanse en Maltese autoriteiten en de zogenaamde Libische kustwacht.
Om 05.35 belden de mensen de Alarm Phone voor de laatste keer. Hierna is het niet meer gelukt contact te krijgen met de boot.
De door Italie en EU gefinancierde en getrainde zogenaamde Libische kustwacht vertelde de Alarm Phone geen enkele intentie te hebben de mensen in nood te zoeken en te redden, “omdat de detentiecentra vol zitten”.
Op dezelfde dag werd er een boot gered bij Malta, en velen hoopten dat dit de boot was die de Alarm Phone had gebeld. Het werd echter al snel duidelijk dat dit een tweede boot in nood was: een witte boot in plaats van een zwarte, met aan boord 82 mensen in plaats van 91.
Door het zwijgen van de autoriteiten over het lot van deze zwarte rubber boot, en vele andere boten in nood op de Middellandse Zee, zijn de Alarm Phone en vrienden en familie van mensen in nood vaak afhankelijk van gefragmenteerde informatie, en moeten zij proberen de weinige – maar belangrijke – details met elkaar te verbinden om te begrijpen wat er is gebeurd met mensen in nood.De dagen na 9 februari 2020 werd overduidelijk dat de 91 mensen kwijt waren. Er was geen enkel spoor van hen aan land, en niets wees erop dat ze zich nog op zee bevonden.
Een maand laten schreven wij een open brief aan de autoriteiten, waarin gevraagd werd wat er die dag is gebeurd en wat de autoriteiten ondernomen hebben om de mensen te zoeken en te redden. We kregen geen antwoord.
Tien maanden later, in december 2020, kregen we na een herhaald verzoek aan de autoriteiten antwoord van Frontex. Deze reactie was duidelijk het resultaat van toegenomen druk op de Europese grenswacht Frontex en onderzoeken naar haar deelname in push-backs naar Turkije, die internationale aandacht en veroordeling teweeg heeft gebracht.
De foto die door Frontex werd gedeeld, genomen op 9 februari 2020, laat een leeggelopen rubber bootje zien vlakbij de locatie die werd doorgegeven door de 91 mensen in nood. Er zijn echter geen lichamen te zien op de foto.
Source: Frontex
Familie en vrienden van de 91 mensen aan boord van het zwarte rubber bootje hebben het afgelopen jaar herhaaldelijk contact gezocht met de Alarm Phone en Europese autoriteiten in de zoektocht naar hun dierbaren, maar niemand kon hen antwoorden geven.
Dankzij zelforganisatie van de families, voornamelijk in Darfur, is het gelukt een lijst te maken met 62 namen en veel foto’s, die een naam, een gezicht, een glimlach geven aan een deel van de mensen die de Europese autoriteiten hebben laten verdwijnen op zee.
Zonder gevonden lichamen, en zonder duidelijke antwoorden, is het voor de families onmogelijk te weten wat het lot van hun dierbaren is geweest en onmogelijk het proces te kunnen afsluiten.
Click on the image below to see everybody’s name and picture
De 91 mensen die sinds 9 februari vermist zijn, komen niet voor in de officiële statistieken, die slechts door overlevenden bevestigde schipbreuken telt. Door een gebrek aan getuigen worden er tientallen schipbreuken zodoende niet opgenomen in de statistieken en dus niet erkend door internationale organisaties.
Wij verwerpen de logica die zwarte mensen/migranten en hun levens en sterftes reduceert tot nummers en statistieken. Deze racistische ontmenselijking houdt geen rekening met het verlies van Abdul, of Aboubacar, of Adnan, of Afdel. Het houdt geen rekening met de pijn die toegebracht is aan hun moeders, zussen, en vrienden. Het houdt geen rekening met het wit-supremacistische geweld, door actie en gebrek aan actie, historisch en hedendaags, dat doorgaat met het vermoorden van zwarte mensen/migranten of hen laat sterven op zee.
De stilte en het gebrek aan erkenning ontzegt hele gemeenschappen het recht te weten wat er gebeurd is met de mensen die vermist zijn. Het ontzegt hele gemeenschappen het recht hun dierbaren te begraven, om hen te rouwen, en afsluiting te vinden na pijnlijke zoektochten.
Terwijl hele gemeenschappen getroffen worden door deze gewelddadige stilte, weigeren zij het zwijgen opgelegd te krijgen en mobiliseren ze zich in plaats daarvan om antwoorden te eisen. Vandaag komen de families en vrienden van de 91 vermiste mensen samen in Al Fasher, Darfur, om hun dierbaren te herdenken en te protesteren tegen het onzichtbaar maken van vermiste dierbaren.
In solidariteit met hen, en in solidariteit met de vrienden en families van alle mensen die vermist worden of vermoord zijn door het gewelddadige Europese grensbeleid, komen wij vandaag in verschillende steden samen om antwoorden te eisen.
#SayTheirNames |
Samen met hen zullen we hun namen hardop zeggen, om Europa eraan te herinneren dat ieder zwart leven telt, dat we hen niet zullen vergeten, en dat we zullen doorgaan met vechten tegen dit racistische grensbeleid.
Samen met hen eisen we een onmiddellijk einde aan racistisch geweld, aan het vermoorden van mensen die onderweg zijn, en aan hun gedwongen verdwijning.
Vandaag, en iedere dag, zullen we vechten om Europa aansprakelijk te stellen voor haar racistisch geweld, en zullen we vechten voor de vrijheid van beweging van iedereen.
Een onmiddellijk einde aan doden op zee, nu!
| Op deze Facebook pagina kan je de evenementen vinden en solidariteitsberichten , foto’s en video’s plaatsen. |
